mroczna-gotyk

przepraszam cię empatio...wiem,że miałam pisać,ale sama wiesz jak to jest...

powoli wracam do pisania wierszy...kto wie...może wszystko będzie jak dawniej...?!...może powróce do dawnego życia...a może wcale go nie zmieniłam?!

nie wiem...nie mam ochoty określać patametrów mojego życia...nie mam siły...nie!ja po prostu nie mam ochoty...

wiecie co jest moją dumą ; że w obliczu strachu bądź niebezpieczeństwa potrafie jasno myśleć(zaraz po tym jak wpadne w panike=P)...

tak...dzisiaj byłam w szkole...pierwszy dzień-pełny spokój...jutro dopiero się zacznie...przez całe życie myślałam,że potrzebuje kogoś kto mi pomoże będzie nade mną czuwał...takiego....Anioła...dziś wiem,że go mam...ale jutro jeden może nie dać sobie rady-potrzebuje całego zastępu Aniołów...całej chordy...=P

ech...jutro przestanie mi być do śmiechu...

odezwe się przy najbliższej okazji...jeszcze raz przepraszam empatio...

przepraszam...przepraszam,że was opuściłam...przepraszam,że zraniłam...przepraszam...

tak dawno nie pisałam...modle się,żeby...nie,ja się nie modle...zapomniałam,że nie potrafie...moge tylko mieć nadzieje,że przez moją nieobecność nie zmieniliście się...wiem,że czas ludzi zmienia....ale mam nadzieje,że zostaliście tacy sami...

spotkałam kogoś kto najwyraźniej mnie rozumie...kogoś niewątpliwie ważnego w moim życiu...może to tylko zauroczenie...z czasem poznam prawde...okaże się czy jest taki jakim się wydaje...z czasem ludzie zrzucają maski....miliony masek do milionów ról...

ech...ciesze się,że już wróciłam...naprawde się ciesze...

dziękuje...dziękuje za wszystko...

nie zmieniło się nic co miało się zmienić...zmieniło sie wszystko na czym mi zależało...

wróciłam na dzień czy dwa...nie odpisuje na maile....nie ma mnie dla nikogo...nie dziś....nie po tym wszystkim...nie martwie się...nic mi nie jest...na razie....ale to był tylko kawałek mojej drogi....i znów wyruszam....nie było mnie długo,ale to dopiero początek...początek drogi...początek cierpień...początek życia...nie martwie się o mnie;poradze sobie...doszłam tak daleko;nie moge się teraz poddać...nie teraz....nie po tym wszystkim...

przepraszam...przepraszam za wszystko...

przepraszam,że Was zmartwiłam...

przepraszam,że Was skrzywdziłam...

przepraszam,że niesłusznie osądziłam...

przepraszam....wybaczcie mi...

...przepraszam...

wybaczcie mi-to wiele dla mnie znaczy...

droga ma była śliska i kręta,

gdzieniegdzie cierpieniem porośnięta,

póki co nic mi nie jest,

te chwile to mój życiowy test,

w którym sprawdzić sie musze,

chodźbym miała cierpieć głód i susze,

chodźbym walczyć na śmierć musiała,

chodźbym się strasznie tego bała...

...tak już musi być...

odchodze choć się boje...odchodze choć chce zostać z Wami....drogi nadszedł czas...czekam na jej kres....nic nie zobacze przez zamazane szyby....musze umyć okna-spakować swoje manatki...poznać świat....ktoś mnie kiedyś zapytał;" a to co masz już ci nie wystacza?!"...odpowiem...nie chce być wciąż ta samą osobą...nie chce bać się własnego cienia...chce wyjść na ulice i powiedzieć "ZROBIŁAM TO...JESTEM WOLNA...NARESZCIE JESTEM WOLNA...."...chce być wreszcie sobą...nie chce sie bać...nie chce byc niewolnicą własnych lęków...